اصل عملکرد یک سنسور اکسیژن بر اساس مقایسه دو فشار جزئی اکسیژن در دو محیط گازی جداگانه است. زیرکونیا که عنصر اندازه گیری را نمایندگی می کند، اشکالاتی در ساختار بلوری خود دارد، به عبارت دیگر برخی از مکان هایی که می توانستند توسط یون های اکسیژن اشغال شوند، آزاد هستند. در دمای بالاتر از 600 درجه سانتیگراد، یون های اکسیژن شروع به مهاجرت می کنند که یک ویژگی معمول این مواد سرامیکی است. بنابراین، عنصر اندازه گیری هادی می شود. ولتاژ تولید شده نشان دهنده رابطه بین تفاوت نسبی غلظت اکسیژن و دمای جو انجام حرارت است. برای مقایسه فشارهای جزئی، سنسور اکسیژن باید با گازی با محتوای اکسیژن مشخص (هوای محیط: ٪ 02 = 20.9٪) تامین شود. این چیزی است که ما آن را هوای مرجع می نامیم. علاوه بر این، برخی از سنسورهای اکسیژن Econox با یک ترموکوپل مجهز شده اند که اندازه گیری دمای واقعی انجام حرارت را امکان پذیر می کند. بنابراین، کاربری که محتوای CO را از طریق تجزیه و تحلیل یا محاسبه نظری می داند و مقادیر اندازه گیری شده توسط سنسورهای اکسیژن Econox را در نظر می گیرد، قادر است تا پتانسیل کربن (و غلظت اکسیژن) در جو انجام حرارت را تعیین کند. عنصر اندازه گیری یک سنسور اکسیژن عمر محدودی دارد. لایه سطح آن بستگی به آلاینده های موجود در جو انجام حرارت دارد. بنابراین، عنصر اندازه گیری باید زمانی که ماندگاری آن حدودهای مجاز را تجاوز می کند، تعویض شود.https://hermes-tools.net/uploads/39e3f0dd889d42d7a5827e2d08777664.png